Strona:PL Orkan - Miłość pasterska.djvu/51

 Przeżegnała się, bowiem łyśnięcie dało się widzieć przez otwór. Zaniedługo huk się dobył i popłynął po lesie w dudnieniu.
 — Blisko kanysi.
 — Pójdę wyjrzeć na woły — rzekł pasterz.
 — Nie chodź! — strwożyła się.
 On też nie myślał iść. Tak sobie rzekł, chcąc śmiałości dodać sobie i dziewczęciu. Patrzeli w otwór, wyczekując nowej błyskawicy, aby się na czas przeżegnać.
 — Pokrapuje...
 — To chyba grad...
 — Nie, takie grube krople...
 — Czy nas tu nie zamoczy?...
 Podniosła głowę i pojrzała do góry.
 — Widzisz ty, i ptaszki tu są... i wywiórka!
 — Ciszej, niech se ta siedzą.
 — Dyć kazby ja ich wyganiała... Biedactwo... Oni się tu przódy schronili, to mają przed nami pierwszeństwo.
 Znowu łysnęło — już wyraźniej. Oboje się przeżegnali, a pasterka, schylona, poczęła drżeć wiotkiem ciałem, jako ta młoda koralina w wietrze.
 — Boisz sie? — spytał ją ztkliwionym głosem.
 — Nie... nie boję sie przy tobie... — odrzekła, dygocąc jeszcze.
 Otoczył ją ramieniem nieśmiało.
 — Chciałabyś przy mnie być... tak zawdy...