Florus, subdjakon (czy też djakon) lyoński (lugdunensis), niesłusznie brany za jedną osobę z dawnym poetą, żyjącym za Teodozjusza (ok. r. 391), imieniem Latinus Drepanius Florus. Nasz F. żył w IX w., rodem może z Gallji ljońskiej, współczesny Leidradowi, Agobardowi i Amulonowi (ob. te artt. Cf. Hist. lit. de Fr. V 213). Tytułują go niekiedy magistrem. W pismach jego znać wielką erudycję, posiadał przytém talent poetycki i łacina u niego lepsza niż u innych, współczesnych z nim pisarzy. Um. zapewne ok. r. 860. Napisał: 1) De electionibus episcoporum (w Agobardi Opp.; w Biblioth. PP., Lugdun. t. XV), traktat, który nie doszedł nas w całości; pisany był ok. r. 822. 2) De actione Missae, v. De exposition Missae, v. Expositio in canonem Missae, traktat więcej dogmatyczny niż liturgiczny (w Biblioth. PP. l. c.; ap. Matone et Durand, Ampliss. coll. IX 579). 3) Commentarius, v. Expositions in Pauli epistolas, zebrany najwięcej z dzieł ś. Augustyna, podawany za dzieło Bedy i drukowany w Bedae Opera t. VI. Drugi na też Listy kommentarz F’a, zebrany z dzieł 11 Ojców Kościoła, zaginął, 4) Opusculum adversus Amalarium de Corpore Christi tripartito. Amalarjusz Syraposius nauczał, że jest troiste Ciało Chrystusa: jedno, które wziął w żywocie N. Panny; drugie ma w nas, dopóki żyjemy; trzecie — w umarłych, i że z tego powodu dzieli się hostja na 3 części. Według Florusa, Amalarjusz nauczał także, iż chleb w Eucharystji jest ciałem, a wino duszą Chrystusa, kielich grobem, kapłan celebrujący Józefem z Arymatei i t. p. Te jego błędy F. wytknął we wspomnioném piśmie i doniósł bpom. To samo uczynił drugi raz i do bpów, zebranych na synod w Thionville 835 r., napisał list: Epistola Flori ad Theodonis villae concilium adversus libros Amalarii. Bpi nie mogli podówczas zająć się tą sprawą: odłożono ją do następnego synodu, który się zebrał w Quiercy (Carisiacum) 838 r., błędy wspomnione potępił i oświadczył, że do Nowego T. typów (ob. Figura) wprowadzać nie można, a w wykładzie obrzędów należy iść za rozumieniem Kościoła, nie zaś za fantazją. Wykład także o trojakiem Ciele Chrystusa potępiony został. F. całą tę sprawę opisał w Opusculum de eadem causa in concilio episcoporum apud Carisiacum palatium acta, gdzie nietylko wyrok synodu Quiercy, ale i zbicie błędów Amalarjusza podaje. Trzy te dziełka ap. Martene et Durand, Ampl. coll. IX 641... 5) Przeciwko predestynacjanizmowi F. napisał 2 dziełka: z tych jedno (Sermo de praedestin.) przeciw Gottschalkowi (ob.) wydał Sirmond za dzieło Amulona (ob.), a Hinkmar zamieścił je w swym traktacie De Praedestinatione (VI 27...); drugiém jest Ecclesiae Lugdunensis liber adversus Joannis Scoti Erigenae erroneas definitiones (ap. Mauguin, Vindiciar. praedistinat., Paris 1660 I 575.. i w Bibliot. PP., Lugd. XV 611). Lubo na tém ostatniém F. nie jest wymieniony jako autor, prawdopodobnie jednak on to pisał w imieniu duchowieństwa ljoóskiego, bo jego jest styl, i on był tam najuczeńszym, 6) Collectio ex lege et canonibus de coercitione Judaeorum et auctoritate ac firmitate judicii et testimonio episcoporum, zbiór postanowień z kodeksu Teodozjusza i z soborów (fragment ap. D’Achery, Spicil. XII 48). 7) Epistola ad Hydraldum abbatem de Psalterii emendatione, odnosi się do przekładu hieronimowego (ap. Mai, Ser. vot. nova coll. III 2 s. 251..). 8) Z poezji F’a mamy Poematia 9 (pierwszy raz w Marii Victoria Opp. ed. Morel, Paris 1560) i Poematia 6 (ap. Mabillon, Analecta
Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.5 468.jpeg
Ta strona została przepisana.
457
Florus.
