(Dan. 7, 1..), Danielowi objawione „w pierwszym roku Baltazara, króla Babilonu,“ mogło mieć miejsce ok. r. 542 przed nar. Chr. b) Za tém idzie, że proroctwo o królestwie perskiém (pod postacią barana) i greckiém (pod postacią kozła), opisane w r. VIII, ponieważ D. je widział „w 3 r. Baltazara króla,“ wypada ok. r. 539. Był wtedy na zamku w Suzie stolicy perskiej (8, 1), zapewne z jakiém poleceniem od Baltazara. Tam mógł się zaprzyjaźnić z Cyaksaresem II, królem Medów, i Cyrusem królem Persów, którzy wkrótce mieli obalić monarchję chaldejsko-babilońską. c) Co do uczty, którą opisuje Dan. 5, 1.... (ob. wyżej § 5): ponieważ zaraz po wytłumaczeniu nieznanych wyrazów, „tejże nocy“ Baltazar „król chaldejczyk“ został zabity, a nastał po nim „Darjusz Med“ (5, 30. 31), umieścić przeto należy tę ucztę w r. 537, bo wtedy Cyrus zdobył Babilon, wspólnie z Cyaksaresem II, którego D. nazywa Darjuszem (ob.) Medem. d) Za panowania Cyaksaresa II w Babilonie, r. 538, 537, D. został wrzucony do lwiej jamy (r. 6); w pierwszym r. tegoż króla otrzymał widzenia, opisane w r. IX i XI. W tymże roku 537 Astyagesa syn (Cyaksares II) „przyłożon jest do ojców swoich (t. j. umarł) i przyjął Cyrus Pers królestwo.“ Dan. 13, 65. Prawdopodobnie wkrótce potém D. wykrył oszukaństwo kapłanów Bela i otruł smoka (rozd. XIV), a wtrzecim roku Cyrusa (535) wydał proroctwo r. X. Chronologiczny zatém porządek rozdziałów księgi Danieiowej będzie taki: 1) r. I. 2) r. XIII, w. 1 — 64. 3) r. II. 4) r. III, 1 — 97. 5) III 98 — IV, 34. 6) roz. VII, VIII. 7) r. V, VI, IX i XI. 8) r. X, XIII, 65 i cały rozdz. XIV. § 10. Tygodniami Danielowemi nazywamy zapowiedziany przez Daniela (9, 23 — 27) czas przyjścia Mesjasza. Proroctwo jego tu się odnoszące brzmi: „Mąż Gabrjel... mówił ze mną i rzekł: Danielu, terazem wyszedł, abym cię nauczył, ażebyś zrozumiał. Od początku modlitw twoich wyszła mowa (proroctwo o przywrócenie Jerozolimy, o które modliłeś się)... Ty tedy obacz mowę a zrozumiej. W. 24. Siedmdziesiąt tygodni ukrócone są na lud twój i na miasto święte twoje, aby się dokonało przestępstwo, a grzech aby wziął koniec, ażeby nieprawość była zgładzona, a przywiedziona sprawiedliwość wieczna, i aby się spełniło widzenie i proroctwo, a był pomazany Święty Świętych. W. 25. A tak wiedz a obacz: od wyjścia mowy, aby znów było odbudowane Jeruzalem, aż do Chrystusa wodza, tygodni siedm i tygodni sześćdziesiąt i dwa będą (t. j. upłynie tygodni 69): a znowu będzie zbudowana ulica i mury w ciasności (krótkim przeciągu) czasów. W 26. A po tygodniach 62 będzie zabity Chrystus, a nie będzie ludem jego, który się go zaprze (naród izraelski zostanie odrzucony). A miasto i świątynię zburzy lud z wodzem, mającym przyjść, a koniec jego spustoszenie, a po skończeniu wojny postanowione spustoszenie. W. 27. A (Chrystus) zmocni przymierze z mnogimi w jednym tygodniu, a w pół tygodnia ustanie ofiara i ofiarowanie (nie będzie miał kto i gdzie ofiarować; bo) będzie w kościele obrzydłość spustoszenia i aż do skończenia i końca będzie trwać spustoszenie. Mowa tu jest o tygodniach lat, t. j. okresie siedmiu lat (ob. tej Enc. III 305); gdyby prorok mówił o zwykłych tygodniach dni, dodałby wyraz dni, jak to czyni o 2 wiersze niżej (4, 2). Anioł zapowiada, że do zjawienia się (publicznego wystąpienia) Chrystusa upłynie nie 70, lecz 69 tygodni, t. j. 483 lat. (Starannie zebrany wykład Ojców na to proroctwo w Theolog. Quartalschr. Tübingen 1868 s. 535). Cały więc czas 490 lat dzieli autor na trzy okresy: pierwszy krótszy (angustia temporum),
