intrygi i narzekania, a nadto niepokojenie D’a przez opata wrocławskiego od P. Marji na Piasku, że nieprawnie dzierzył władzę przełożonego, gdyż go opat na tym urzędzie nie potwierdził. D. po kilkoletnich w tym przedmiocie kłopotach, oświadczył wreszcie posłuszeństwo swoje opatowi P. Marji i uzyskał jego konfirmację; ta przecież uległość nie zasłoniła go od szeregu innych zmartwień: między nim bowiem a zgromadzeniem wzmagały się nieporozumienia. Przeor Wojciech Wielewicz stał na czele niechętnych, burzył braci i jak poprzednio poduszczał opata wrocławskiego, tak następnie słał skargi, zażalenia pokątne do arcybpa gnieźn. W skutek tych intryg domowych, D. za dekretem prymasa Wacława Leszczyńskiego, przez delegata arcybiskupa, Stanisława Bużeńskiego, 24 Lutego 1660 r. z urzędu przełożonego lateraneńczyków kaliskich i proboszcza św. Mikołaja złożony został. Przepełniony żalem, D- usunął się z konwentu kaliskiego i prosił o przytułek w sławném opactwie trzemeszeńskiém, gdzie przyjęty gościnnie, złamał nazawsze pióro dziejopisa i oddał się wyłącznie ascetyce. W drugim r. (1661) pobytu w Trzemesznie wyszło ostatnie jego dzieło: Vita S. Bogumili (ob. tej Encykl. II 442). W trzynaście lat po złożeniu D’a z urzędu przełożonego lateraneńczyków kaliskich, tenże, jako prosty i zapomniany zakonnik, życie swoje, po długiej i dotkliwej chorobie „phtiriasis,“ zakończył w Trzemesznie (dziś w w. ks. Poznańskiém) 10 Czerwca 1673 r. D. był jednym z najznakomitszych historyków Kościoła polskiego; nie celował on wprawdzie ani wyższym talentem dziejopisarskim, ani krytyką, umiejącą zestawiać trafnie fakty i wybierać samą prawdę; wreszcie styl szorstki, napuszoność w opowiadaniu, łacina niezbyt poprawna, przyczepki własne do podań Długoszowych i dość liczne błędy co do faktów, są wadami prac Damalewicza. Ma on jednakże wielkie za sobą zasługi, jako badacz pracowity i historyk, który głównie czerpał z archiwów, a tém samém ocalił nie jeden szczegół ważny. Posiłkowanie się dokumentami i przywilejami stawia D'a wyżej nad współczesnego mu Stanisława Bużeńskiego (ob.). Koroną prac D. są. „Żywoty biskupów włocławskich“ a po nich „Żywoty arcybiskupów gnieźnieńskich.“ Obszerną bjografję tego dziejopisa, na podstawie dokumentów pierwej nieznanych, napisał i wydał Adam Chodyński, p. t.: „Stefan Damalewicz, historyk, przełożony kanoników lateraneńskich w Kaliszu (Poznań 1872). Ad. Ch.
Damaszek, hebr. Demmeszek, v. Darmeszek, gr. Δαμασκός, miasto i kraina syryjska (Aram-Demeszek, Vulg. Syria Damasci, cf. Aram). D. wspomniany już jest w historji Abrahama (Gen. 14, 15. 15, 2), lecz dalsze jego dzieje znane są dopiero od Dawida, który zajął krainę z jej stolicą (II Reg. 8, 5. 6). Przy końcu panowania Salomonowego (ok. r. 970) niejaki Razon, syn Eljady (Reson ben Eliada), pozostający w służbie Adarezera, kr. syryjskiej Soby, zebrał pewną liczbę ochotników, z nimi zajął Damaszek i ogłosił się królem (III Reg. 11, 23—25). Po nim wspomina jeszcze Biblja Benadada I (ob.). Benadad był synem Tabremona (Tabrimon), a wnukiem Hesiona, którzy zapewne przed Benadadem, a po Razonie, tron damasceński zajmowali. Kr. jud. Aza, wzywając (r. 942—918 przed Chr.) pomocy Benadada, wspomina o przymierzu niegdyś istniejącém między ich obudwóch ojcami (Tabremonem i Abiam; III Reg. 15, 19). Następcami Benadada I byli: Azael, Benadad II i Benadad III (ob. te art.). Skruszoną za tego ostatniego przez Joroboama
