Strona:PL Noskowski - Istota utworów Chopina.djvu/13

olbrzymie w wielkich swych dziełach opiewać począł i pchnąwszy muzykę na nowe tory, kierunek jej na długie zakreślił lata. Wielki symfonista i zarazem myśliciel głęboki był bezwątpienia jednym z pierwszych przeciwników zimnej, estetycznej zasady: sztuka dla sztuki. Ruchliwemu jego umysłowi i temperamentowi wrzącemu nie mogła wystarczyć chłodna przedmiotowość, przyjął tedy zasadę: sztuka dla ludzkości i dla tego właśnie cała ludzkość łzy nad jego wylewała grobem.
 W owym to czasie, w okresie najbujniejszej działalności Beethovena urodził się Chopin i od samego początku artyzm jego, mimo wyjątkową jego indywidualność, wszedł na tęż samą drogę i kroczył szlakami mistrza niemieckiego, gdyż muzyk nasz stał się tłomaczem uczuć i tajników duszy ludzkiej, a ból swój własny w bólu ogólnym utopił i dla tego z biegiem czasu dzieła jego stały się własnością świata całego. Chopin obdarzony niezmierną wrażliwością, przy swym subtelnym organizmie unosił się swobodnie w sfery idealne, nadziemskie, obcować się zdawał z duchami i w ich krainie czerpał niezrównane myśli i natchnienia. Lecz nie zapominał przytem, iż był dziecięciem ziemi, pamiętał, że wyszedł ze społeczeństwa, którego uczucia opiewać mógł z łatwością, leżało to bowiem i w jego wrodzonem usposobieniu i było wypływem tego wszystkiego, co w dzieciństwie przeżył, na co patrzał okiem prawdziwego poety.