Autor, z którego dziełami pragnęlibyśmy zaznajomić czytelnika, należy do rzędu najznakomitszych pisarzy naszego wieku. Rusin rodem, w powieściach swoich odmalowuje świat go otaczający z tą siłą genjuszu, która małemi środkami olbrzymie dokonywa dzieła. Wielki znawca serca ludzkiego, Hohol kilkoma rysami, w sposób jemu tylko właściwy, stawia przed oczy czytelnika nagość duchową tych, którzy zwykłemu oku przedstawiają się jako ludzie, zda się, odpowiadający w zupełności swojemu powołaniu. — Śmieje się przez łzy; łkania tłumiąc w sobie, z weselem opowiada dzieje zszarzania się boskości w człowieku, a wielkim jest o tyle, że celu dopina; widz tej komedji życiowej, którą mu geniusz przedstawia, zatapia się w sobie, i na dnie duszy drzemiące uczucia podniosłe budzą się w nim, w siłę wzbijając się i potęgę. Nie wielu mamy tego rodzaju pisarzy, a w rzędzie ich Hohol zajmuje pierwsze miejsce, i dla tego winien być przez nas poznany. Najznakomitsze dzieło tego autora „Martwe dusze,“ uwiekopomniające imię Hohola, zbyt jest obszernem, by wejść mogło do „Biblioteki;“ z zamieszczonych tu jednak powieści, tuszę: poweźmie czytelnik wyobrażenie o potędze talentu autora, który ku naszej szkodzie zamało jest znany przez polską publiczność.
