Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/156

siebie i strachać się. Obrócił się raz i drugi w stronę starca, aż ten zapytał:
 — Co ci to jest, dzieciaczku?
 Młodzieniaszek dygotał, wyciągnął rękę i szepnął zbielałemi usty:
 — Widzi mi się, ze jakieś zjawisko unosi się nad wodami.
 Obaj poczęli patrzeć we wskazanym kierunku. Młodzieniaszek szepnął po chwili:
 — Jakby jakaś jasna a wielka postać zbliżała się po wodach.
 I struchlał, gdyż teraz począł widzieć wyraźniej.
 W powłóczystej, białej szacie, z pochyloną na piersi głową, sunął mąż do widziadła podobny, a blaski księżyca rozświetlały jego włosy. Prawą rękę trzymał na piersi, a stopami dotykał wód, wygładzonych i wysrebrzonych mieniącą się poświetlą.
 Starzec przyłożył dłoń do czoła. Rozchylił zdumione usta i patrzył. Na twarzy jego widniała niepewność. Nagle ogarnął go lęk. Skoczył z miejsca, uderzył w ręce i wydał krótki okrzyk. Młodzieniaszek obrócił ku niemu wystraszoną twarz i szepnął:
 — Żali ta dziwna postać nie jest podobna do naszego nauczyciela?
 I w tej chwili błysnęła mu przez głowę myśl, że to może istotnie on nauczyciel kroczy po wodach. Jakżeż to czyni, że się fale pod nim nie rozpadają i nie chłoną go? Jakąż moc posiada, iż tak sunie spokojnie po ruchliwej powierzchni wód?