Strona:PL Negri Niedola Burze.pdf/39

Do chat zapadłych, do nędznych bud z gliny,
 Gdzie deszcz przez pował się leje,
Gdzie przez otwarte wskróś chrustu szczeliny,
 Zimowe świszczą zawieje, —

Gdzie przy gasnących polanach ogniska
 Lenistwo czołga się gadem,
Gdzie trąd ohydny na twarzach wybłyska,
 Pożerczym szerząc się jadem, —

Wchodzę i patrzę. A zaś zapomniany
 W kącie, wśród głuchej tej zmory
Odwiecznych mroków, co dusi te ściany
 Dymiącej, wilgotnej nory, —

Gdzie leżą, febrą strawione ryżowisk,
 Kobiece ciała, jak snopy,
I gdzie w barłogu mizernych legowisk,
 Rozgłośnie chrapiąc, śpią chłopy, —

Ja czuwam jeden, i jeden się płonię,
 I śnię o nowej jutrzence,
Gdy, jak proporzec polny, na zagonie
 Młodzieńcze zatkną mnie ręce;

Kiedy lud dzielny i pracą natchniony
 Czarne rodzajnych ziem bryły
W słońcu przeorze na świeże zagony
 Nowego życia i siły.

A wtedy białe powieją sztandary,
 Z krwi bratniej oschną oręże,
I nienawiści zdeptany wąż stary
 Pod ciosem światła polęże.