Ta strona została uwierzytelniona.
...Na ziemię padam, i kraj białej sukni
Całuję, ziemska — tobie, o, niebieska,
Tobie, co jutro masz umrzeć!
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
I mówią do mnie akordy głębokie:
— Ty, co zostajesz, co wzywasz miłości,
Nie czekaj jutra! Nie trać czasu! Kochaj!
Kochaj tych wszystkich, co cierpią!
Słaba, samotna,
Dla słabych i samotnych silną bądź, potężną!
I niechaj śmierć lodowata
Nieprędzej ciału twemu mogiłę otworzy,
Aż dusza twoja,
Na tysiąc drżących rozechwiana puchów,
Na tysiąc światła atomów,
Już ucałuje
Wszystkie dusze samotne płaczące na ziemi!
Kochaj! Wszak miłość jest wieczną,
Gdyż nieskończoną jest boleść!
