»Nadto, dywan ścienny, przedstawiający umizgi Jowiszą.
»Nadto, stół orzechowy o dwunastu kręconych nogach, rozciągany, wraz z odpowiednią ilością krzeseł«.
Kleant. A cóż mnie, u djabła…[1]
Strzałka. Niechże pan będzie cierpliwy.
»Nadto, trzy muszkiety, wykładane perłową macicą, wraz z podpórkami[2].
»Nadto, piec ceglany z dwoma alembikami i trzema zbiornikami, bardzo użyteczny dla amatorów destylacji«.
Kleant. Djabli mnie biorą!
Strzałka. Powoli.
»Nadto, lutnia bolońska, posiadająca wszystkie, lub prawie wszystkie struny.
»Nadto, warcabnica z figurami, oraz gra w gąskę, zabawy stanowiące bardzo miłe zajęcie w chwilach wywczasu.
»Nadto skóra jaszczurza, półczwartej stopy długa, wypchana sianem; osobliwość bardzo zdobiąca pokój gdy się ją zawiesi u powały.
»Wszystkie wymienione przedmioty, łącznie warte między braćmi więcej niż cztery tysiące pięćset franków, oddaje się, przez szczególną względność, za sumę tysiąca talarów[3]«.
Kleant. Niechże go zaraza zdusi razem z jego względnością, tego łotra, oprawcę! Słyszał kto kiedy o tak bezecnej lichwie? Nie dość mu jeszcze straszliwego procentu jaki wyciska, ale chce mi jeszcze wmuszać, za trzy tysiące franków, stare rupiecie zebrane djabeł wie skąd? Ani dwustu talarów za to nie dostanę, a jednak trzeba mi się zgodzić na wszystko co zechce.
