Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/033

 — Tak. Pani nawet zna te konie.
 — A któremi pan dziś przyjechał? Nigdy nie mogę ich dokładnie rozpoznać. Wszystkie są czarne, jak aksamit.
 Waldemar uśmiechnął się.
 — Dziś przyciągnęły mnie: Clio, Mepomene, Uranja i Terpsychora.
 — Prawda, jak to ładnie brzmi? — zawołała pana Rita — w drugiej czwórce jest Talja, Kaljopa, Euterpe i Polihymnja, a Erato jest wierzchówką pana.
 — Tę znam dobrze — odrzekła Stefcia — na niej pan najczęściej przyjeżdża.
 — Pani ją zauważyła? Prawda, że cacko?
 — Bardzo ładna.
 — To nic. Nie widziała jeszcze pani Apollina. Ja go poprostu kocham — egzaltowała się panna Rita.
 Zaśmiali się wszyscy.
 — Tylko sportsmenkę mogą nawiedzać podobne uczucia — rzekł ktoś z grupy towarzystwa rozmawiającego dalej.
 — Muszę go przyprowadzić do Słodkowic: będziemy mieli częściej wizyty pani — żartował ordynat.
 — Powinien pan pannie Ricie ofiarować jego portret.
 — Albo odlać z bronzu.
 — Co znowu! Straciłby, nie mając właściwej barwy.
 — No więc z czarnego marmuru.
 — Śmiejcie się państwo, śmiejcie, a wszyscy go podziwiacie.
 — Prócz mnie — rzekł hrabia Trestka, poprawiając binokle.
 — Bo pan ma limfatyczne gusta i dlatego wystarczają panu perszerony i te obrzydłe meklemburgi. Apollo w stajni pańskiej wyglądałby jak najezdnik.
 — To samo powiem o pani anglikach.
 Panna Rita rozpoczęła kłótnię na dobre.
 Waldemar popatrzył w oczy Stefci i rzekł wesoło:
 — Teraz mogą Słodkowce wylecieć w powietrze, a ta para nie przestanie debatować o stajni. Jak się tych dwoje sportsmenów spotka, już o niczem innem nie mówią i zawsze się kłócą, tak jak pani ze mną.
 — Ja się z panem nie kłócę.
 — Ale mnie pani tyranizuje. Bałem się tu jechać przez cały tydzień.
 — Ach, jakiż pan bojaźliwy!
 — No cóż? Tak mnie pani energicznie wyprawiła z lasu, potem przy obiedzie zostałem zlynchowany, nie chciała mnie pani pożegnać. Czy to wszystko nie mogło odstraszyć?... Ale zatęskniłem do swego tyrana i oto jestem.
 Stefcia przygryzła wargi.
 Postanowiła nie odpowiadać na zaczepki w obawie, by kto nie usłyszał. Ale w salonie panował gwar licznych rozmów, a siedząca obok panna Rita fechtowała się na słowa z Trestką tak zawzięcie, że nic ich więcej nie obchodziło.
 Waldemar zauważył niepokój Stefci, spostrzegł wzrok szukający Luci i rzekł z przekąsem:
 — Chce się pani uzbroić przeciw mnie w niewinność, jak Twardowski przed Mefistofelesem, ale Lucia już, niestety, za duża na rolę, jaką pani chce jej w tej chwili przeznaczyć.
 Stefci zadrgały usta do śmiechu.