Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/172

 — Jestem taką jak Józef, ja?..
 — Naturalnie nie z twarzy... Ale ty i ja w głębi duszy, jesteśmy jednakowi... Tak, niezawodnie wiem, co mówię...
 Nastąpiła krótka chwila milczenia. Podjął na nowo głosem mniej twardym:
 — Mam przyjaźń dla ciebie Celestyno... i przytem...
 — I przytem?..
 — Mam także pieniądze.. trochę pieniędzy...
 — Ach?..
 — Tak, trochę pieniędzy... No, przecież nie służy się czterdzieści lat po dobrych domach na to, aby sobie czegoś nie odłożyć.. Nieprawdaż?..
 — Z pewnością... odpowiedziałam, coraz bardziej zadziwiona słowami i zachowaniem Józefa...
 — Czy dużo ma Józef pieniędzy?..
 — Och! trochę... tylko...
 — Czy można wiedzieć ile?..
 Józef przybierając lekki odcień szyderstwa, wyrzekł:
 — Domyślasz się zapewne, że tu ich nie mam... Są w takiem miejscu złożone, gdzie dają procent...
 — Tak, ale ile ich jest?...
 Wtedy głosem zniżonym, zupełnym szeptem powiedział mi do ucha:
 — Może piętnaście tysięcy franków... może więcej...
 — La Boga... Józef tyle odłożył?...
 — O być może że nieco mniej... to niewiadomo...
 W tejże chwili psy uniosły swoje czujne łby, pobiegły do drzwi, zaczęły szczekać.
 Poruszyłam się przestraszona.
 — To nic... uspakajał mnie Józef... i zawoławszy na psy kopnął każdego w brzuch...
 — To ludzie przechodzą drogą... A zaraz... to Róża powraca do domu... Poznaję jej kroki.
 W istocie w kilka sekund potem, usłyszałam odgłos kroków na drodze, potem oddalony skrzyp zamykającej się furtki... Psy umilkły. Usiadłam na stołku w kącie izby, Józef