Strona:PL Michał Bałucki-Prosto z pensyi.djvu/27

 — Widzisz, babciu, już mi ciepło — o!
 — Teraz znowu zgrzana, jak nie wiem co.
 — Nic mi nie będzie.
 — No, chodźmy już raz na kawę, boś pewnie głodna. Wybiegłaś tak całkiem naczczo.
 Nie całkiem, byłam już w piwnicy z panną Ksawerą i piłam mleko.
 — Gdzie to już nie było.
 — Ranny z niej ptaszek — dołożył dziadek — wcale nie po miastowemu. Dobrze, dziewczyno, to zdrowo.
 Tak rozmawiając, szli ku dworowi. Janina prowadziła babcię, a dziadek szedł za niemi i nakładał do fajki tytuń z kapciucha. Panna Ksawera, zobaczywszy ich przez okno, cotchu posłała dziewczynę do kuchni po imbryk z kawą i śmietanką. Na stole, nakrytym białym obrusem, czekały już grzanki, przysposobione przez nie z okazyi przybycia Janinki. W wesołych humorach, wśród szczebiotania rozgadanej wnuczki, siedli staruszkowie do śniadania.
 Niezadługo potem drzwi się otwarły i wszedł Adam.
 — Nie można — zawołała żywo Janina, zrywając się.
 Adam cofnął się.
 — Dla czego? — spytał dziadek zdziwiony.
 — Ja nieubrana — szepnęła ciszej.
 — Co? co? nieubrana? Jakto nieubrana?
 — To negliż tylko.
 — Ale facecye. Wiec kiedy na bal idziesz w wyciętych sukniach, to nic; a tu panna ubrana od stóp do głowy, jak Bóg przykazał, i wstydzi się. Chodź, chodź, Adamie!
 — Dziaduniu, bo ja odejdę.
 — Ale nie odejdziesz, nie odejdziesz — mówił, zatrzymując ją. — Nie potrzebujesz robić takich ceregieli, przecież to twój krewny i do tego wujaszek. Powinnaś pocałować go w rękę — dodał, żartobliwie się uśmiechając.
 Ośmielony przez dziadka, Adaś wszedł i ukłoniwszy się Janince, usiadł. Nie raczyła mu nawet skinąć główką na dzień dobry, bo była na niego obrażoną, że wszedł wbrew jej życzeniu. Niechby mu dziadek był pozwolił, ale kiedy