Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/74

 — Co czynisz, hrabino! — zawołał Comminges — tu jesteśmy na dobrym tropie. Czy nie słyszysz szczekania psów i grania rogów?
 — Możesz pan jechać za niemi, nikt cię nie zatrzymuje.
 Comminges nie rzekł ani słowa i udał się za nią, Bernard to samo uczynił. Hrabina zwolniła biegu.
 — Masz doskonałego wierzchowca, panie de Mergy — odezwał się Comminges — wcale nie jest zmęczony.
 — To koń berberyjski — odrzekł Bernard — mój brat kupił go od pewnego Hiszpana. Otrzymał postrzał w bitwie pod Moncontour.
 — Czy byłeś kiedy na wojnie, panie de Mergy? — zagadnęła hrabina.
 — Nie, pani.
 — Nigdy nie byłeś raniony?
 — Nie, pani.
 Uśmiechnęła się a Comminges chełpliwie pokręcił wąsa.
 — Nic więcej nie zdobi młodzieńca jak blizna, nieprawdaż, hrabino? — rzekł zwracając się do niej.
 — Zależy od tego, w jaki sposób ją się otrzyma.
 — Jakto?
 — Nie niema chlubniejszego nad ranę otrzymaną na polu bitwy, za to rana otrzymana w pojedynku jest godną pogardy.