Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/476

—   442   —

 — Mogę prawdziwość jej ze spokojnem sumieniem stwierdzić nawet przysięgą.
 — Odkrywając mi te machinacye Jordana, wyświadczyłeś pan ogromną przysługę naszej słusznej sprawie, i wyślę natychmiast posłańca do Buenos Ayres, aby powiadomił o wszystkiem prezydenta. Może jeszcze nie będzie zapóźno...
 — Kogóż pan wyśle?
 — Mego murzyna. To bardzo rozgarnięty i zupełnie oddany mi człowiek.
 — W jakiż sposób pojedzie on tam?
 — Okrętem.
 — Niechże go pan wyśle tak, aby nikt tego nie zauważył.
 — Dlaczego? Czy niedowierzasz pan tutejszemu rancherowi?
 — Nie znamy go, i to wystarczy, aby mu zbytnio nie ufać, tembardziej, że niedobrze mu patrzy z oczu.
 — Słusznie, sennor. Napiszę parę słów i dla wszelkiej pewności pouczę murzyna ustnie, bo kto wie, co go w drodze spotkać może.
 To mówiąc, wyjął z kieszeni portfel, zapełniony dokumentami i banknotami, wyrwał kartkę z notatnika, a napisawszy słów parę, przywołał murzyna i udzielił mu odpowiednich zleceń.
 Ranchero w tym czasie poszedł był po coś do izby, wobec czego czarny mógł spokojnie i nie zauważony przez nikogo oddalić się w drogę, a ja opowiedziałem pułkownikowi wszystko, co mogło mieć dla niego jakąkolwiek wagę.
 — I pan chce jechać prosto do Gran Chaco? — pytał pułkownik, gdy skończyłem swe opowiadanie. — Czyż nie lepiej byłoby, aby mi pan towarzyszył do Palmar?
 — Poco? Nie mam tam żadnego interesu.
 — Ale dla mnie byłoby to bardzo pożądane. Na okręcie nie czuję się bezpiecznym i wolałbym odbyć tę podróż aż na miejsce konno, oczywiście, gdyby i pan