Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/289

—   271   —

 Skinęła głową na znak zgody i natychmiast przyszyła do łachmana drugi guzik.
 — Ale zaprowadzisz nas tam całkiem potajemnie — mówił dalej Hilario. — Nikt nie powinien nas podsłuchać, ani spostrzec!
 — To niemożliwe.
 — Dlaczego?
 — Bo masz konie.
 — Zostawimy je tutaj.
 — A jeżeli się tu kto zjawi?
 — To je zobaczy! Cóż stąd?
 — Nic. Może je Daya ukryje.
 — Jeżeli masz bezpieczne dla nich miejsce, to lepiej ukryj.
 — Jest w pobliżu.
 — Zaprowadzimy je tam sami.
 — To niemożliwe, bo tylko jeden człowiek po trafi przejść tamtędy; więcej ludzi ugrzęzłoby w bagnie. Daj jeszcze jeden guzik, to Daya zaprowadzi konie wasze sama.
 — Daya jest nienasycona!
 Spojrzała nań z uśmiechem, będąc pewną, że otrzyma żądany trzeci guzik.
 — Daya tylko lubi guziki — rzekła.
 — Wiem o tem, a że ja lubię Dayę, więc dam jej trzeci guzik, ale nie teraz, lecz później, gdy przyprowadzi nam konie napowrót. Daya musi ich strzec pilnie.
 — Dobrze, Daya to uczyni — rzekła i oddaliła się natychmiast.
 Chciałem iść za nią, ale brat mię powstrzymał.
 — Mam ważne przedmioty w kieszeniach przy siodle — rzekłem.
 — Bądź pan o nie spokojny — odparł brat Hilario.
 — Ależ wielebny dobrodziej sam mi opowiadał, że tutejsi Indyanie to bezwstydni złodzieje!
 — Mnie jednak nie okradnie żaden z nich, a że pan znajdujesz się w mojem towarzystwie, więc możesz