sieć. Dwuch pierwszych złapanych staje przy końcu łańcucha i oni też tylko mogą chwytać przebiegających, ale z warunkiem, żeby łańcuch nie był przerwany, w przeciwnym razie ryby mogą ułatwić sobie przejście, rozsuwając łańcuch. Za każdym razem, gdy ryby się zbiorą w stawie (jednej z części placu), rybacy krzyczą «za ciasno!», żeby zmusić do przejścia na inną stronę, lecz rybak i sieć powinni stać w pasie środkowym.
Gdy wszystkie ryby zostaną schwytane, gra rozpoczyna się na nowo, a dwaj ostatni złapani zostają rybakami.
Im więcej osób do gry tej należy, tem jest ona zabawniejsza.
Grający stają po dwóch, jeden za drugim i tworzą dwa koła: zewnętrzne i wewnętrzne, zwracając się twarzami do środka koła. Odległość pomiędzy jedną parą a drugą powinna wynosić 4 do 6 kroków. Stojący na przedzie nazywają się № 1, stojący z tyłu — № 2.
Dwaj wybrani powinni się znajdować poza kołem i gonią jeden drugiego, nie wchodząc do dużego koła.
Ten, który ma gonić, staje w odległości 10 kroków od towarzysza i klaśnięciem dłoni daje znak, że rozpoczyna. Złapany zamienia się na rolę z tym, który go gonił. Ale prześladowany nie tak łatwo da się złapać, bo ma prawo stanąć przed jedną z par. Zatrzymawszy się przed № 1 pary, którą sobie wybrał, powinien zawołać: <trzech za wiele!». Wtedy № 2 umyka, wołając: «dwuch dosyć».
Ta zmiana powinna następować bardzo prędko, w przeciwnym razie, t. j. gdy № 2 stając się № 3, nie
