Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/216

do kadzenia i do picia, i decyzyę, że na dziewczynę ktoś rzucił urok.
 Trzy dni zabawił w drodze, a tymczasem jego Krystyna dogasała w pustej chacie.
 Jednakże nie zgasła bez gromnicy — ta ostatnia. Gdy wrócił wieczorem, zastał ją jeszcze żywą i przytomną. Powlokła się okadzić i napoić ziołami, całowała go po ręku, mówiła, że jej lżej, że rychło wstanie i pozdrowieje zupełnie przy nim.
 Potem ją sen zmorzył, i stary, zmęczony zasnął opodal. Nad ranem zbudziła go z jakimś okropnym strachem:
 — Tatulu — mnie ciemno!
 Zerwał się i poznał, że umiera.
 Wtedy przedewszystkiem rzucił się do obrazka, do świecy woskowej, zapalił i podał jej do ręki.
 Wzdrygnęła się.
 — Co to? — spytała.
 — Gromnica, doniu.
 — Oj — to ja umieram! Oj — boję się! — szepnęła, usuwając palce.
 Potem przecie ujęła świecę, i łzy ciche poczęły jej biedz z oczu.
 — Bądźcie zdrowi, tatulu. Oj, dolaż moja!
 Świt wstawał i czajki krzyczały, gdy oddychać przestała. Stary twarz jej nakrył płachtą i długo siedział u nóg posłania, jakby odurzony.
 Może rozmyślał, jakby i tę umarłą pochować bez ludzi, ale w tej chwili do chaty weszło dwóch