Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/066

mu konceptu i werwy; dziad mu pomimowoli imponował.
 Dla dodania sobie rezonu wstał i poszedł do okna, aby wyjrzeć na ogród; nie śmiał nawet zapalić papierosa.
 — Dziad zupełnie samotny — zauważył po chwili.
 — Osamotnienie jest właściwością starości — odparł zwolna zagadnięty — ja zresztą nie znoszę towarzystwa. Ludzie nie zapełniają życia, wnoszą w nie tylko chaos.
 — Są różni; można wybierać. Samemu trudno wytrzymać. Nie wszyscy są lekkomyślnymi młodzikami, bez sądu i rozwagi!
 Znów zaległo milczenie.
 — Czy myślisz u mnie spędzić wakacye? — zagadnął nagle stary, rzucając w stronę wnuka przelotne spojrzenie.
 — Broń Boże! jakże-bym śmiał! Nie lubicie ludzi, a musielibyście patrzeć na mnie i rozmawiać. Przybyłem, boście mnie wzywali przed rokiem, i myślałem, że mi się należy prosić za bratankiem.
 — Dla siebie nie masz żadnej prośby?
 — Nie, to jest... miał-bym może.
 Starzec, obrócił się frontem do niego; był ciekawy.
 — Kiedy miał-byś, to mów! Nie słuchałeś mnie nigdy, może ja cię posłucham!
 — Chciałbym przewieźć tu, do grobowca, zwłoki matki; jeśli dziad pozwoli, będę mu bardzo wdzięczny!
 — Nie, nie pozwolę. Matka twoja wyrzekła się tego domu i rodziny; przez bunt przeciw mej władzy straciła prawo leżeć wśród moich przodków i dzieci!
 — Błogosławię ją za ten bunt i wolę. Zrobiła mnie człowiekiem; umarła jak święta. Nie mów-