Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/103

biety. Na żelzanym kominku żarzył się węgiel, na podłodze dywany i przepyszna skóra tygrysia.
 Willa usiadła w fotelu, on zajął naprzeciw niej miejsce i rzekł:
 — Pani dziś nie śpiewa?
 — W operze nie, ale mam koncert u dworu. Pan był wczoraj na Lohengrinie?
 — Byłem — i zawczoraj na Hugenotach.
 — No, nie pilno było panu mnie odwiedzić. Ręczę, że jutro pan wyjeżdża?
 — Może, nie wiem.
 Poruszyła się niecierpliwie i umilkła, patrząc w żar kominka. Znowu fale wrażeń łamały się i mieniły na twarzy.
 — Wiec pan mego listu nie otrzymał? — powtórzyła. — Wysłałam go w zeszły wtorek.
 — Wyjechałem w czwartek. Znajdę za powrotem.
 — Niech mi go pan odeśle, nie czytając.
 — Nie, pani — odparł spokojnie.
 — Kiedy to, com pisała, nie ma najmniejszego sensu. Plotłam, jak w malignie. To dziwne... pisałam do pana, a w tej chwili widzę, żem miała w myśli i oczach nie pana, ale utwór swej fantazji. Je me détraque décidément.
 — Jam się nie zmienił chyba? — spytał, oczy na nią podnosząc.
 — Nie, może pan tylko, jeśli to możliwe, jeszcze bardziej sztywny. Ale ja tyle myślałam o panu, że powoli uczyniłam sobie z pana to, com chciała, by było. Dlatego z rzeczywistością pogodzić się na razie nie mogę. To przejdzie. Nie, pan się nie zmienił.
 — Co pani pisała do mnie?