Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/371

 W tem gdzieś za nią sucha gałąź zatrzeszczała. Kobieta krzyknęła strasznie, obejrzała się, i wrzasnęła raz drugi.
 O kilka kroków od niej pod sosną coś wielkiego stało, człowiek wysoki, chudy, czarny, łachmanami okryty.
 — O Jezu! — jękła Sylukowa, czując, że zamiera z lęku.
 I człowiek się widocznie przestraszył, ale nie uciekał. Z kudłów i zarostu tylko mu oczy widać było o mgławem, tępem spojrzeniu.
 — Kalenik-wilk — pomyślała, i przeżegnała się.
 Jednakże kłamał Iwan Żurawel. Ni sierścią nie był porosły, ni na czworakach chodził. Jak wszyscy ludzie stał, trochę tylko naprzód podany, i nie jak zwierz patrzył.
 Począł tedy kobietę lęk odstępować, a budziła się ciekawość.
 — Kalenik! — krzyknęła. Kiedy ty nie wilk i nie umarły, to „pochwalony“ powiedz!
 — Pochwalony! — ozwał się głos głuchym szeptem.
 — O, Jezu! Jak ty mnie przestraszył! Zkąd ty idziesz? Gdzieś był te wszystkie czasy? Chodź bliżej! Naści chleba!
 Zbliżył się, i podany chleb zaczął jeść chciwie.