Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/247

 Spojrzał na małą kupkę ziarna i rzekł:
 — To już nie pani kłopot, a mój.
 — Kiedy bo — i kupić nie ma za co? — szepnęła.
 — Znajdzie się rada. Niech pani się nie turbuje. Tylko, jeśliby mieszczanie przyszli w sprawie pastwiska, niech ja to załatwię.
 — To bardzo niebezpieczni ludzie. Tam jest Wacałek, straszny zbój — na ich czele — i ich jest kilkudziesięciu.
 — Im więcej, tem lepiej. Lżej im będzie kanały kopać. To pastwisko jest im koniecznie potrzebne — a Żerań ginie wskutek zatopienia. Na jesieni główny kanał musi być zrobiony. Poproszę też pani — o podanie mi warunków — na których jest zgodzony strycharz — bo zdaje mi się, że cegielnia jest dla niego — nie dla pań.
 — On kupuje opał i opłaca robotnika, więc nam mało co się zostaje.
 — Czy umowa długoletnia?
 — Właściwie niema umowy. Dał kaucyę...
 Umilkła.
 — Ile? — spytał.
 — Trzysta rubli. Dwa lata temu.
 — I grozi paniom zwrotem tej kaucyi. To ja też się z nim rozmówię — i jeśli zażąda, znajdę dla niego te trzysta rubli.
 — Ale ten Marczewski, strycharz — to także