Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/037

 Malicka wysypała z fartucha gruszki w kosz, i poprowadziła go do domu.
 Tam — w izbie bielonej, czystej, umeblowanej bardzo skromnie — zasiedli przy stole.
 — Był tu u mnie żyd onegdaj, powiadając, że pan by wziął mój kapitalik. A czemuż — i owszem chętnie go zawierzę — rzekła kobieta z prostotą, patrząc w twarz Gozdawy bystro i spokojnie.
 — Na mały czas mogę pani wygodzić! — odparł górnie i lekko.
 — Dlaczegóż tak? Ja mogę na długo zostawić.
 — Ale ja potrzebuję chwilowo. Właściwie nawet, nie potrzebuję gwałtownie — ale wolę mieć jedną kredytorkę, sąsiadkę, niż kilku. Jestem jedynym spadkobiercą milionowego brata.
 — A to już umarł pański brat?
 — No nie — bo w takim razie bym nie pożyczał. Ale po jego śmierci — spłacę pani należność natychmiast.
 — Niechby pan raczył zatrzymać i dłużej. Mnie nie pilno.
 — Nie, pani. Pod tym tylko warunkiem biorę.
 — Do śmierci pańskiego brata?
 — Tak — nie dłużej.
 — Ano, trudno. Niech będzie wedle pana