Strona:PL Maria Konopnicka - O krasnoludkach i o sierotce Marysi.djvu/270

 — Ho! ho! — mówił — Nie w takich ja już drogach byłem! Raz, pamiętam, służyłem w wojsku — byłem adjutantem — a Król Jegomość miał z całą armią kwaterę pod kominem u jednej baby. Aż tu wypadł nam marsz od pieca do samego proga.
 Posyła król mnie, jako adjutanta swego, pytać, czy wojsko maszerować może. Wychodzę z pod komina, patrzę, baba przędzie.
 Kłaniam się grzecznie i pytam:
 — Czy może wojsko nasze maszerować przez izbę?
 Wytrzeszczyła baba oczy, ale mówi:
 — Można.
 Takem zaraz skoczył do króla, król bębnić kazał, zrobił się ruch okrutny pod kominem, muzyka zagrała marsza i całe nasze wojsko przeszło, prezentując broń przed babą. Kiedy opowiadała później o tem, to nikt wierzyć nie chciał.
 — Reta! — mówią pasztuszki, szerzej jeszcze otwierając gęby.
 A Koszałek-Opałek chróstu dokłada, kartofle gorącym popiołem przysypuje, aż znów prawić zacznie:
 — Drugi znów raz tak było:
 Zenił się jeden nasz Krasnoludek, ale biedny był i nie miał co na wesele gościom dać. Więc idzie do owczarka i mówi:
 — Dajże mnie to najmniejsze jagnię, a ja cię na wesele prosić będę.
 Owczarek dał. Niedługo przychodzą drużbowie i na wesele go proszą.
 — Gdzież będzie to wesele? — pyta owczarek.
 — A w mysiej norze — odpowiadają drużbowie.
 — Ano dobrze.