Strona:PL Lord Lister -01- Postrach Londynu.pdf/8

4

poufałości. Gdybym nie znał pana od wielu lat, jako mego wiernego i zaufanego pracownika — wysnułbym z pańskich słów niepożądane wnioski. Ale nie będziemy dysputowali więcej na temat Rafflesa Najważniejsze żeby nas zostawił w spokoju. Niech się zajmuje pieniędzmi innych, byleby tylko nie ruszał moich.
 — Miejmy nadzieję. Posiada pan ich tyle... Trudno poprostu wierzyć, żeby nie złożył któregoś pięknego dnia nam wizyty. — rzekł buchalter.
 — Co też pan wygaduje! — rzekł Brown. Czy można mieć za dużo pieniędzy?... Jestem wprawdzie milionerem, dostawcą Dworu Angielskiego. Powodzi mi się dobrze, ale czy jest to powodem, aby mieć dosyć?
 — Tym przyjemniej będzie Rafflesowi, gdy przyjdzie do nas w odwiedziny.
 — Niech pan przestanie, działa mi pan na nerwy; słuchając pana wydaje mi się, że stoi on już pod mymi drzwiami.
 Buchalter roześmiał się:
 — Nie zdziwiłbym się wcale, gdyby włożył kilka banknotów do mej kieszeni — rzucił — Podobno lubi on dopomagać biednym.
 Szef wyprostował się w całej swej okazałości i zawołał ostrym tonem:
 — Czy nie zaprzestanie pan swych głupich żartów? Mimo, iż jestem w najlepszym humorze, działa mi to na nerwy. Niech diabeł porwie Rafflesa! Od czasu, gdy cały Londyn pełen jest jego nazwiska, nie mam spokojnej chwili ani we dnie, ani w nocy. Ciągle mi się wydaje, że ktoś dobiera się do mojej kasy. Nie chcę więcej słyszeć o nim. Proszę zawezwać miss Walton.
 Gdy buchalter wyszedł, mister Brown zbliżył się do swej ogniotrwałej kasy, stojącej obok biurka, i uważnie sprawdzał lśniące zamki z metalu i ciężkie zasuwy.
 — Można stracić nerwy przez tego łotra — szeptał. — Nie potrafię opanować strachu... Przekonawszy się, że wszystkie zamki funkcjonują sprawnie — zmienił kombinacje sobie samemu tylko znaną i zanotował ją starannie. Właśnie kończył to zajęcie, gdy weszła miss Walton.
 Choć ubrana nadzwyczaj skromnie, każdym swym ruchem musiała czarować mężczyzn na nią patrzących. Jasne spokojne oczy patrzyły poważnie z delikatnej twarzy. Zatrzymała się niepewnie w progu.
 — Proszę się zbliżyć, moja ślicznotko — rzekł Brown, wodząc zachwyconym wzrokiem po zgrabnej figurce. Zapomniał zupełnie o Rafflesie. Wstał, podszedł do młodej dziewczyny i ujął jej delikatną dłoń w swe grube obwieszone pierścieniami palce. Ruchem pełnym kurtuazji wskazał jej miejsce na kanapie. Na samo dotknięcie jego ręki doznała uczucia odrazy. Ogarnęła ją niewytłomaczona niczem obawa. Brown usiadł bliziutko kanapy tuż naprzeciw dziewczyny i delikatnie gładził jej rękę, patrząc przy tym wymownie w jej jasne oczy. Wypieki wstydu wystąpiły na twarz miss Walton.
 — Ma pani prześliczne ręce — zaczął Brown — Czy nie szkoda niszczyć tych pięknych paluszków w żmudnej pracy biurowej? Byłyby bardziej odpowiednie do dotykania rąbka wytwornej toalety lub do noszenia drogocennych pierścieni.
 Miss Walton, zdziwiona, ze zdumieniem spoglądała na tego przeszło pięćdziesięcioletniego człowieka. W swej naiwności przypuszczała, że pragnie jej okazać w ten sposób rodzaj ojcowskiej serdeczności. Brown natomiast całkiem inaczej tłumaczył sobie spokój z jakim pozwalała mu trzymać swą rękę. Zachęcony jej zachowaniem pochylił się do ucałowania jej ręki. Na dziewczynę podziałało to jak prąd elektryczny. Instynkt kobiecy ostrzegł ją przed grożącym jej niebezpieczeństwem. Wstała z kanapy i usiłując opanować swe zdenerwowanie rzekła:
 — Już późno, panie Brown. W domu czeka mnie chora matka. Jeśli nie wrócę w porę, będzie niespokojna. Zechce mi pan wybaczyć i pozwolić mi odejść.
 — O! — rzekł szef — Nie jest znów tak późno... Co zaś dotyczy pani matki — będzie miała najlepszą w świecie opiekę, jeśli pani okaże się dla mnie trochę uprzejmiejsza.
 Miss Walton spoglądała nań oczyma pełnymi oburzenia. Uczucie strachu poczęło ją opanowywać coraz bardziej. Cofnęła się o krok w tył. Brown podniósł się również, usiłując ująć jej rękę. Oczy jego płonęły, na twarzy malowało się pożądanie. Dotknął ramienia dziewczyny, która wyrwała mu się z krzykiem.
 — Proszę mnie zostawić... Muszę iść do domu!
 — Nie tak prędko, moja mała! — odparł Brown, zmieniając odrazu ton głosu i sposób zachowania się. Musisz pogadać jeszcze ze mną, czy chcesz czy nie chcesz. Do domu zawsze zdążysz... Będziesz mi wdzięczna za to, że cię tu zatrzymałem.
 Chciał ją ująć i przyciągnąć do siebie. Dziewczyna skoczyła w bok:
 — Proszę mnie zostawić... Bo będę wzywała pomocy!
 — Oho! — zaśmiał się stary zwyrodnialec — Potrafisz złościć się, piękna kotko. Twoje krzyki nie na wiele się przydadzą: nikt ich nie usłyszy! Jesteśmy sami w biurze.
 Miss Walton powiodła dokoła zrozpaczonym wzrokiem. Brown zasłaniał sobą drzwi. Przez okno spostrzegła stojącego na ulicy przed domem eleganckiego wysokiego młodego człowieka, który kupował gazetę wieczorną. W chwili gdy Brown usiłował po raz wtóry do niej się zbliżyć, szybkim ruchem podbiegła do okna, otworzyła je i krzyknęła w stronę stojącego młodego człowieka:
 — Ratunku, na pomoc!
 Młody człowiek odwrócił się zdziwiony. Ujrzała spokojne spojrzenie czarnych gorących oczu, jarzących się w ciemnej, spalonej od wiatrów twarzy.
 — Natychmiast spieszę z pomocą! — rzucił nieznajomy.
 Oddychając ciężko ze wzruszenia, miss Walton odeszła od okna.
 Brown stał w środku pokoju z zaciśniętymi z wściekłości pięściami.
 — Zapłacisz mi za to — krzyknął — szalona dziewczyno!
 W tej samej chwili nieznajomy, niezatrzymywany widocznie przez nikogo, wszedł do pokoju.
 — Czego pan tu chce? Proszę stąd wyjść, gdyż inaczej zawołam, policję — rzekł kupiec pewnym tonem.
 Nie racząc mu dać odpowiedzi, nieznajomy zwrócił się do miss Walton:
 — W czym mogę pani pomóc? O ile zrozumiałem, napastowano panią?
 Miss Walton spoglądała na swego zbawcę oczyma pełnymi zaufania i prośby.
 — Proszę mi pomóc wyjść stąd — rzekła. Ten człowiek obraził mnie w sposób dotkliwy.
 Nieznajomy wlot ocenił sytuację. Zbliżył się do kupca, obrzucił go od stóp do głów pełnym pogardy spojrzeniem: