Ta strona została przepisana.
AKT DRUGI.
SCENA I.
DON FELIX i RAMIR.
Don Felix.
Ach, Ramirze! iakież nas szczęście spotyka...
Ramir.
Powoli, móy Panie, powoli i z ostróżnością postępuymy — Dama przybyła z Willareal, iest siostra wielkiego Hetmana Aragonii: Król nas przy sobie umieszcza; będziesz miał przeto zawsze zręczność iéy widzenia i mówienia z nią: to wszystko widzę cieszy cię; czyż nie prawda?
Don Felix.
Ani słowa.
Ramir.
To mnie okropnie dręczy.
