Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/588

śmiałemu, wielkiemu człowiekowi, który był ich gościem tego wieczoru. Martin otrząsnął wizję z powiek — i zaczął mówić.
 Główny Inspektor oświatowy — poczciwy, stary; pan — zatrzymał kiedyś Martina na ulicy i wszczął pogawędkę o uczniowskich czasach i o pamiętnej scenie w jego kancelarji, kiedy to Martina usunięto ze szkoły za uprawianie boksu.
 — Czytałem pański „Dźwięk Dzwonów“ w jednem z czasopism, już dosyć dawno — oświadczył po chwili. — Wcale nie gorsze od Edgara Poe. Wprost wspaniałe, twierdziłem to odrazu — wspaniałe!
 — Tak, tak, a przecież potem dwukrotnie minąłeś mnie i nie poznałeś na ulicy — nieomal wyrwało się Martinowi. — Jeść mi się chciało i szedłem do lichwiarza. A przecież praca była już dokonana. Nie chciałeś znać mnie wtedy. Dlaczegóż znasz mnie dzisiaj?
 — Mówiłem właśnie któregoś dnia żonie — ciągnął godny poczciwiec, — że byłoby bardzo miło, gdybyś pan zaszedł do nas kiedy na obiadek. Żona zgodziła się ze mną najzupełniej. Tak jest, najzupełniej.
 — Obiad? — rzucił ostro, a raczej groźnie warknął Martin.
 — Ależ tak jest, tak jest; obiadek, kochany panie — skromny, domowy obiadek u twego starego profesora, he, he, łobuzie! — bronił się nerwowo