Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/354

rozpacz. Zresztą, Martin, kochanie, pan dobrze wie, że to prawda...
 Skłoniła się ku niemu, tkliwa i prosząca, chłopak zaś, spojrzawszy w jasną, przeczystą głąb dziewczęcych oczu, przeraził się własnej nikczemności.
 — Pragnęłabym bardzo, żeby pan nigdy już nie palił — szepnęła słodko panienka. — Ja proszę. Proszę zrobić to... dla mnie.
 — Naturalnie! Nigdy już nie dotknę papierosa! — krzyknął Martin. — Uczynię wszystko, co rozkażesz, kochanie najmilsze — wszystko — Ty wiesz!
 Panienkę osaczyły pokusy. Przez krótką chwilę dane jej było zawładnąć tą bujną naturą. Pewna była, iż dzisiaj żądać może nawet porzucenia pisania — Martin życzenie jej spełni. Przez jeden moment na wargach Ruth drżały decydujące słowa. Nie wyrzekła ich jednak. Zabrakło jej odwagi. Wzamian zato skłoniła się bliżej jeszcze ku chłopakowi i już w objęciach jego szepnęła:
 — Ty wiesz, to przecież nie dla mnie, to tylko dla twego dobra. Pewna jestem, że palenie ci szkodzi. Zresztą wogóle źle jest być niewolnikiem czegokolwiek, a najgorzej chyba niewolnikiem nędznego zielska.
 — Będę zawsze twoim tylko niewolnikiem — w uśmiechu przemówił chłopak.
 — W każdym razie rozpoczynam wydawać rozkazy.
 Spojrzała mu w oczy figlarnie, w głębi duszy ża-