5 — 6 krotne w porównaniu z normą; w przypadkach śmierci nagłej obrzęk taki nie następuje.
W zatruciach dawkami nie wywołującemi wyników śmiertelnych, chloropikryna występuje z jednej strony jako substancja nieco drażniąca ośrodki nerwowe a przedewszystkiem korę mózgu, z drugiej strony jako trucizna działająca na przemianę materji. Wywołuje ona mianowicie wyraźne obniżenie tej przemiany.
Co do teorji działania to chloropikryna jest trucizną o wyraźnem działaniu cząsteczkowem i prawdopodobnie większa ilość jej wydziela się z organizmu w niezmienionem stanie, dzięki jej wyjątkowej bierności. Miejscem wydzielania są płuca.
Jadowitość waha się w znacznym stopniu, zależnie od sposobu wprowadzenia. Dla kotów i królików mamy dawki następujące:
| 1) dożylnie: | najmniejsza dawka | 0,01 na kg |
| 2) podskórnie | „ „ | 0,15 „ „ |
| 3) naskórnie | „ „ | 15,0 „ „ |
| 4) drogą pokarmową | nawet „ | 1,5 nie powoduje zatrucia. |
Przy wprowadzeniu przez płuca mamy dość powikłane stosunki, ponieważ ilość wchłanianej trucizny nie da się określić ściśle. Zwrócić uwagę należy po pierwsze na stężenie trucizny w powietrzu, po drugie, na czas działania, ponieważ chloropikryna, dzięki swej trwałości, ma wyraźne zdolności do kumulacji. Z połączenia tych dwóch zjawisk mamy znany wyraz ct.
Stężenie wyższe od 7,5/M3 zabija natychmiast, stężenie wyższe od 2/M3 także zabija ale po pewnym czasie. Stężenia mniejsze od 0,5/M3 są zabójcze tylko w razie dłuższego czasu działania. Co do stężeń umiarkowanie mocnych, dla których właściwie użyteczny jest taki sposób określenia jadowitości, mamy jako zabójcze (w ciągu kilku — 1 — 12 dni) ct leżące pomiędzy 2100 — 125000 mg min.M3.
Działanie chloropikryny na ludzi, według danych laboratorjum w Edgewood, powoduje łzawienie natychmiast już w stężeniu 25.10-9, w 2.10-9 dopiero po pewnym czasie działania. Trujące właściwości leżą poniżej 2/10-6. Stężenie 2,5/M3 jest bezwzględnie śmiertelne. Stąd wynika, że chloropikryna narówni z fosgenem jest najniebezpieczniejszym ze wszystkich chemicznych środków bojowych.
Grupa tlenków azotowych ma mniejsze znaczenie.
Azot tworzy z tlenem cały szereg związków: N2O (gaz roz-
