Strona:PL Leopold Blumental Sherlock Holmes w Warszawie.pdf/23

 — Co ci jest?..
 — To pan Ludwik tak mocno mi dziękował… za odzyskanie teściowej.
 Wyznaję, żem parsknął śmiechem, choć mi żal było Holmesa serdecznie. Przeszło pięć minut trząsł mnie taki śmiech, że Holmes z początku chmurny i zły na mnie, zapomniał o bólu, dał się porwać i śmiał się ze mną razem.
 Kazaliśmy podać szampana i teraz Holmes musiał mi odpowiedzieć na cały szereg pytań, ściągających się do jego tryumfu.
 — Jak zgadłeś, że to teściowa, a nie kochanka?
 — Kochanka nie miaałby tyle cierpliwości. Tylko teściowa może tak prześladować zięcia po całej Europie!
 — Każda?
 — Nie!.. matka jedynaczki…
 — W jaki sposób postawiłeś diagnozę choroby pana Ludwika?
 — Ba!.. to nie tak trudno było… Choroba rozpoczęła się w dniu, kiedy teściowa zaproponowała swoje towarzystwo młodej parze w podróży poślubnej. Wtedy nastąpił pierwszy atak.
 — A, prawda!
 — I człowiek, który planował podróż poślubną do Włoch i Szwajcarji, znienawidził nagle oba te kraje.
 — List nie wprowadził cię w błąd?
 — Nie! odgadłem, że Wikcia prawdę mówiła. Pan Ludwik sam zniszczył list… dlatego sumienie go ruszyło i służącę starał się udobruchać. Skłamał z konieczności przed żoną.
 — Cóż było w liście?
 — Nie domyślasz się?
 — Nie!
 — Teściowa obiecała przyjechać.