Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/16

wałów“ i skromnych stosunkowo zysków, popełniając tak poprostu z dnia na dzień dobre i złe uczynki, po części z dyletantyzmu, po części zaś już z nawyczki, znajdując w tem pewnego rodzaju przyjemność i zadowolenie.
 Widząc, że milczy uparcie, próbowałem jeszcze raz go namówić:
 — No, Lupin, proszę cię bardzo!
 Ku memu zdumieniu odezwał się niespodzianie:
 — Mój drogi, weź ołówek i kawałek papieru.
 Posłuchałem go ochotnie, przekonany, że zacznie mi dyktować swe wspomnienia, które umiał tak barwnie i żywo opowiadać, a które, niestety, tyle tracą na wartości, gdy je następnie spisuję, obciążając je balastem obszernych, nudnych objaśnień i uzupełnień.
 — Gotowy jesteś? — spytał.
 — Tak.
 — Pisz zatem: 27 — 1 — 23 — 6 — 16.
 — Co? Jakto?
 — Pisz, powtarzam.
 Siedział na otomanie z oczyma zwróconemi ku otwartemu oknu, skręcając papierosa.
 Dyktował mi dalej:
 — 17 — 11.
 I znów po chwili:
 — 27 — 3 — 26 — 23 — 17 — 11 — 18.
 Czyżby dostał bzika? Przyjrzałem mu się uważnie i zauważyłem, że spojrzenie jego, dotychczas zupełnie obojętne, zmieniło się nagle. Oczy ożywiły mu się — zdawały obserwować uważnie gdzieś w oddali, coś niesłychanie interesującego.
 Dyktował mi dalej, z krótkiemi przerwami po każdej cyfrze:
 — 21 — 26 — 27 — 26 — 13 — 18 — 25 — 1 — 4.
 Przez okno widać było tylko szmat jasnego nieba i fasadę starego domu po przeciwległej stronie ulicy. Okiennice były tam pozamykane, jak zwykle; wszyst-