Strona:PL Lagerlöf - Gösta Berling T2-3.djvu/225

69

chód i pnących się na wzgórze Broby wysunął się jakiś człowiek i przez chwilę stał na drodze, prowadzącej do mieszkania skąpego proboszcza. Wtem podniósł z ziemi suchą gałąź i rzucił ją na ścieżkę wiodącą do plebanii.
 — Suche, jako te gałęzie, były modlitwy, które słał do Boga — powiedział.
 Najbliżej idący przystanął również. I on podjął suchą gałąź i rzucił ją obok tamtej.
 — Jaki proboszcz, taka ofiara — rzekł.
 Trzeci w szeregu poszedł za przykładem tamtych.
 Był jako susza obecna. Chróst i słomę — oto wszystko, co nam zostawił.
 Czwarty odezwał się:
 — Oddajmy mu, co nam dał.
 A piąty:
 — Na hańbę wieczną rzucam mu to. Niechby uwiądł i usechł jako ta gałąź.
 — Suchy pokarm dla proboszcza, który sprowadził na nas posuchę — rzekł szósty.
 Ludzie idący za nimi widzą i słyszą, co tamci robią i mówią. Zda im się, że wreszcie usłyszeli odpowiedź na pytanie, które sobie wciąż zadawali.
 — Dajcież mu, co mu się należy! On na nas sprowadził suszę! — wołał tłum.
 I przystają wszyscy, każdy coś powie i rzuci suchą gałąź, zanim dalej ruszy.
 Wkrótce stanął stos suchych gałęzi i słomy — wzgórze hańby, usypane proboszczowi z Broby.
 Była to jedyna zemsta parafii. Nik nie podniósł ręki na proboszeza, nie powiedział mu w oczy