nizacji rodowej oraz wspólność interesów majątkowych i politycznych. Prócz nich, do „domowników“ zaliczali się członkowie drużyny czyli stałej świty zbrojnej, zwanej w epopei zbiorowo „ludźmi“ (laoj), podobnie, jak germańscy „lejdowie“ (Leute) i średniowieczni „homines“, a mającej zazwyczaj dość różnolity pod względem socjalnym charakter. Czoło jej i wierzchołek tworzyli „towarzysze broni“ (hétajroj, jak anglosascy gesith’owie), niżej stali „germkowie“ (kuroj, jak francuscy valets) i jeszcze niżej — „słudzy rycerscy“ (theràpontes jak średniowieczni ministeriales). O ile pierwsi należeli do możnych względnie rodzin szlacheckich i sami mogli być posiadaczami własnych drużyn, o tyle drudzy i trzeci rekrutowali się ze zbiegów z obcych krajów greckich, a nawet z wolnych kmieci. Czasu wojny drużyna rozrastała się w „pospolite ruszenie“ senjorji, zwane również laoj, a składające się ze wszystkich ludzi wolnych, lecz podlegających władzy politycznej pana. Stała świta zbrojna stanowiła tak dalece nieodłączone otoczenie basileusa, że członkom jej nadawano niekiedy nazwy, krewnych w gruncie rzeczy oznaczające: „towarzysz“ Hektora Melanippus nazywa się w epopei jego „bratem“ (kasignetos). Drużyna mieszkała razem z senjorem, otrzymywała od niego stół, odzież, broń i konie wierzchowe. Jej członkowie pełnili zato przeróżne posługi rycerskie, bronili swego pana wśród bitwy, wynosili rannego z placu boju lub walczyli o ciało zabitego, by się w ręce wroga nie dostało, nosili za wodzem oręż, mieli pieczę nad jego końmi, służyli mu za heroldów (kèrykes), nadewszystko zaś mieli dwa obowiązki feudalne, które w wiekach średnich krótko w dwuch wyrazach formułowano: auxilium et consilium, a więc towarzyszyli
