Ta strona została przepisana.
BASIA.
Nowe nieszczęście... Jak ojciec mój zobaczy was w téj barwie — on, co i tak był wam przeciwny... wszystko zgubione...
SZCZUKA.
Najdroższa panno Barbaro...
BASIA.
Ojciec...
SZCZUKA.
Gdzie jest?
BASIA.
Tu, w tej chwili nadejść może. Co poczniemy?... wszystko stracone, gdy was zobaczy... Jak można było przywdziać tę barwę?
SZCZUKA.
Mógłżem przewidzieć, iż ona będzie niemiłą Chorążemu? Jam się łudził przeciwnie, iż się powagą Księcia podtrzymam i los mój poprawię.
BASIA.
Ojciec go nienawidzi...
SZCZUKA (łamiąc ręce).
Nieszczęśliwe przeznaczenie moje...
BASIA.
Uchodź pan, nim przyjdzie.
SZCZUKA.
Nie mogę, jestem przodem wysłany tu, by czekać na Księcia Wojewoda będzie za chwilę. Zaklinam panią, niech się uspokoi... Ja potrafię wszystko zwyciężyć — ja umrę, lub ty moją być musisz...
(Słychać wrzawę w alkierzu. Basia się cofa ku drzwiom, udając, że nie spostrzegła Szczuki).
SZCZUKA.
Gospodarz! Szmul? Gdzie Szmul?
