Strona:PL Kraszewski - Powieści szlacheckie.djvu/257

wszy się z towarzystwem, Aleksy mógł nareszcie przedstawić mu się w całym blasku. Pola z zajęciem nadzwyczajném poglądała na niego, słuchała i usiłowała wydobyć z niego coraz więcéj; jéj uprzedzająca grzeczność dla gościa wzbudzającego sympatyę sprowadziła nawet lekką chmurkę na czoło Juliana. Zamyślił się i westchnął. Anna tymczasem bacznie się przypatrując także temu, który w początku tak się jéj dziko wydawał, oceniając go lepiéj, z powierzchownością jego jeszcze się pogodzić nie mogła...
 Wytłómaczyła już sobie jednak i przyjaźń Juliana i współczucie jego dla dawnego towarzysza.
 Wpośród najżywszéj rozmowy, wszedł znowu prezes, i zdaleka przysłuchiwać się jéj począł z podbudzoną ciekawością; po chwili skinął na synowca i odprowadził go do okna.
 — Kto to taki? — zapytał pocichu.
 — Jest to mój towarzysz uniwersytecki i przyjaciel osobisty, dziś zamieszkały w sąsiedztwie... ubogi szlachcic...
 — Ubóstwa-m się domyślił, dziwnie zaprawdę wygląda... Cóż on tu robi?
 — Uprosiłem go, że przyjechał do mnie, od dawna pod samym Karlinem mając posiadłość, przez jakąś dzikość i dziwactwo nawet zajrzéć tu nie chciał...
 — Rozsądny człowiek...
 — Spotkałem przypadkiem i wciągnąłem nareszcie...
 — A! ty go wciągnąłeś? po co?
 — Kochany stryju, w moim wieku i przyjaźń jest gwałtowną potrzebą serca...
 — Szlachcic? — spytał prezes powoli.
 — Szlachcic — odpowiedział uśmiechając się Julian — i dobry szlachcic.
 Prezes pokiwał głową.
 — Dopuszczając go do poufałości i stosunków z sobą, dobrze się zastanów nad tém, co robisz, Julku kochany...
 — Ale mój stryju, ja go znam, ja go kocham...
 Prezes nic nie odpowiedział.
 — On mi jest potrzebny — dodał Karliński — nie mam do kogo przemówić słowa, przed kim się wywnętrzyć...
 — A ja? — podchwycił stryj z czułością.
 — Drogi stryju... jakżebyśmy się zrozumieli, tak daleko latami będąc od siebie...
 — Masz słuszność... młodemu potrzeba młodego... Ale ta szlachta drobna... — dorzucił powoli — masz w domu siostrę... Pola znowu, ten żarzący się węgiel...
 Julian dobrze zrozumiał, ale nic nie odpowiedział...