Strona:PL Kraszewski - Powieści szlacheckie.djvu/103

 — Ale wież o tém kto? mówił? wspomniał
 — Wielkie rzeczy! ja tam nie bywałem od dawna.
 — Pojedźcie, poślijcie, przekonajcie się i spytajcie!
 — Ale czegożeś waść tu przybył? — rzekł stolnik — po co? między nieprzyjaciół rodziców twoich, którzy na ciebie odgrzebaliby z ziemi kalumnię, gdyby mogli! Było przynajmniéj jechać w świat...
 — Niech sobie nieprzyjaciele szukają, czego chcą — rzekł Tadeusz — spokojny jestem, że nie znajdą nic; a ja tu musiałem przyjechać, bom wygrał jako tako proces z Lędzkiemi.
 — Co! renovatum? a toż to było skończono!
 — Nie zupełnie.
 — Lędzcy zapłacili trzy tysiące złotych, a myśmy ich pokwitowali.
 — Nie mając do tego prawa.
 — Co asindziéj pleciesz?..
 — Byłem małoletnim.
 — Nieprawda.
 — W istocie, brakło miesiąc do pełnoletności.
 — Stupendum, i cóż tedy więcéj mi myślisz nakłamać?
 — Panie stolniku, tak mnie traktować się nie godzi.
 Kornikowski ruszył ramionami tylko.
 — Cóż daléj?
 — Musieli mi dać dwadzieścia tysięcy talarów, a teraz zagramy z Wichułami o Siekierzynek — rzekł rezolutnie pan Tadeusz — i chybam nie Siekierzyński, jeśli ich nie wygonię stąd, gdzie pieprz nie rośnie.
 — Tylko waćpan pieprzu nieprzypominaj, suplikuję.
 Siekierzyński się zaczerwienił po uszy.
 — No, no! śliczne projekta! śliczne projekta! i waść tu przyjeżdżasz w myśli...
 — Rozwinienia procesu Wichułom, wszak tytułu dziedzictwa nie mają.
 Stolnik pomyślał, milczał, milczał długo, nareszcie otworzył ramiona:
 — Tadeuszku! — rzekł — jak pana Boga kochasz! nie przedawałeś wasan pieprzu?..
 Siekierzyński się zachwiał.
 — Ale cóż za posądzenie! co za posądzenie, panie stolniku.
 — No, mów! jak pana Boga kochasz? mów!
 Tak zagadnięty, zaciął się Siekierzyński, zastanowił, jak gdyby szukał sposobu wywinienia, ale stolnik powtarzał ciągle nalegając:
 — No, powiedz, jak Boga kochasz!
 — Jeśli mi pan nie wierzysz na słowo — odparł Tadeusz wre-