Strona:PL Klemens Junosza W sieci pajęczej.djvu/87

 — Będzie, ale przecież nie jeden kościół na świecie.
 — I daleko pan Walenty od nas odejdzie??
 — Nie bardzo. Za Kopytków.
 — Może do Biedrzeńca?
 — Nie, do Woli... Byłem tam już, mówiłem z proboszczem, obiecał przyjąć od świętego Jana.
 — No, no...
 — Cóż robić, bracie. Będę żył spokojnie, Pana Boga chwaląc, za grzechy odpuszczenia prosząc, i niech tam... Winowajcą jestem względem siebie samego, względem żony, względem dzieci, względem sąsiadów. Biję się w piersi i powiadam: moja wielka wina! Niech psi zjedzą te kodeksy i procesy, dość już mam tego. I tobie, Michale, życzę, po dobroci, ty za mną pójdź... Wszystko jedno, nie utrzymasz się tutaj.
 — A cóż ja przy panu Walentym robić będę?
 — Będziesz za dziada.
 — Nie było w moim rodzie dziadów i nie będzie.
 — Hardy z ciebie człek, Michale; parobkiem wolisz być?
 — Nie będę, panie Walenty, jakom rzekł, nie będę.
 — A czemże zostaniesz?
 — Nie wiem, głowy na to nie mam. Chałupy swojej trzymać się będę, póki mogący, i dziej się wola Boża. Wyście, panie Walenty, człowiek znający, piśmienny, wy i na książce potraficie, toście sobie obmyślili; ja chłop ciemny, nie potrafię.