Strona:PL Klemens Junosza W sieci pajęczej.djvu/64

 Niezadługo nadeszło kilku gospodarzy i zaczęła się pogawędka o zbiorach, o potrzebach parafjalnych, o nowej fabryczce, o sklepie, o dzierżawcy z Zatraceńca, któremu żydzi cały majątek zlicytowali, o Rokicie, o Wasążku, o innych sąsiadach, którzy w matnię wpadli i wydobyć się z niej na żaden sposób nie mogą...
 Piotrek tymczasem wymknął się przed dom; była już tam w małym ogródku Franusia i przywitała chłopaka życzliwym uśmiechem...
 — Eh, — rzekła, ty teraz po Warszawie patrzeć na nas nie zechcesz.
 — Niech Bóg broni, Franusiu, w Warszawie ja byłem parę lat, to prawda, ale serce moje zawsze do was uciekało.
 — Tak gadasz...
 — Nie wierzysz? Do ojca, do matki, do ciebie...
 — Patrzajcie — do mnie! Uwierzy ci kto?
 — Dalibóg, Franusiu...
 — Eh, mało to ładnych w Warszawie...
 — Jest... jest, dużo... ale takich jak ty, niema... takich ładnych i dobrych.
 Zerwała kwiat astru i rzuciła na niego.
 — To za karę... — rzekła.
 — Dobrze, że choć kwiatem, nie zaś korzeniem; ale za co kara?
 — Dlaczego nie byłeś na odpuście?
 — Nie mogłem... akurat tego dnia jeździliśmy z ojcem drzewo kupować...