Strona:PL Kieszonkowy słownik języków łacińskiego i polskiego. Cz. 1, Słownik łacińsko-polski.djvu/400

tĕrĕs, ĕtĭs podługowato okrągły, walcowaty; gładki; a) jakby toczony, krępy, elastyczny, (plaga) dobrze skręcony; b) pełen smaku, gustowny; zaokrąglony.
těr-gĕmĭnŭs 3 ob. trigeminus.
těrgĕō, sī, sŭm 2. osuszać, czyścić; łechtać, łaskotać.
těrgīnŭm, ī n knut, korbacz.
těrgĭvĕrsātĭŏ, ōnĭs f zwlekanie.
těrgĭ-věrsŏr 1. szukać wykrętów, ociągać się.
těrgō 3. = tergeo.
těrgŭm, ī n plecy, grzbiet; a tergo z tyłu; a) (wogóle) ciało; b) strona tylna, tył; c) powierzchnia, górna część; d) skóra, runo; α) powłoka; β) przedm. wyrabiane ze skóry: miech, tarcza, puklerz, bęben i i.; e) warstwa spiżu.
těrgŭs, ŏrĭs n = tergum.
těrmĕs, ĭtĭs m gałązka.
Těrmĭnālĭă, ĭŭm n święto boga granic.
těrmiĭnātĭō, ōnĭs f ograniczanie, odgraniczanie; a) sąd, wyrok; b) koniec.
těrmĭnō 1. ograniczać, odgraniczać (alqd, alqd a re); a) ścieśniać, zamykać; b) odmierzać (alqd re); c) ukończyć.
těrmĭnŭs, ī m znak, kamień graniczny; (pl.) granica; a) bóg graniczny; b) przen. α) ograniczenie, cel; β) koniec, cel ostateczny.
těrō, trīvī, trītŭm 3. trzeć; a) wycierać; α) gładzić, toczyć; β) zużywać, znosić; b) wytrzeć, (zboże) młócić; c) rozcierać; α) (osoby) znużyć, zmęczyć (alqm in re); β) często używać, (o drodze) często deptać, przechodzić; γ) (o czasie) zużyć, stracić, zmarnować (tempus re i in re).
těrră, ae f ziemia (jako ciało niebieskie, żywioł), ląd (w przeciwieństwie do morza i nieba). terrā na lądzie terrā marique na lądzie i morzu. a terrā od strony lądu; a) świat ziemski, powierzchnia ziemi; b) kraj, okolica. pl. świat. orbis terrarum świat.
těrrānĕŏlă, ae f dzierlatka.
těrrēnŭs 3 1. z ziemi, ziemny. subst. těrrēnŭm, ī n obszar ziemski, rola. 2. = terrestris; a) ziemski; b) podziemny.
těrrĕō, ŭī, ĭtŭm 2. straszyć, przestraszać (alqm; z ne); a) płoszyć, pędzić; b) odstraszać (alqm a re; z quominus lub ne; *z inf.).
těrrěstrĭs, ĕ (i těrrěstĕr, trĭs, trĕ) a) ziemski; podziemny; b) krajowy.
těrrĕŭs 3 z ziemi, ziemny.
těrrĭbĭlĭs, ĕ straszny, wzbudzający strach.
těrrĭcŭlŭm, ī n straszydło, postrach.
těrrĭfĭcō 1. = terreo.
těrrĭ-fĭcŭs 3 = terribilis
těrrĭ-gĕnă, ae m i f zrodzony z ziemi, syn ziemi.
těrrĭ-păvĭŭm i -pŭdĭŭm ob. tripudium.
těrrĭtō 1. często, silnie przestraszać.
těrrĭtōrĭŭm, ī n grunty, należące do miasta; granica obwodu miasta.
těrrŏr, ōrĭs m strah, trwoga, przerażenie; straszydło (straszne słowo, straszna wieść).
těrr-ūncĭŭs 3 = teruncius.
těrsŭs 3 czysty, chędogi; wytworny.
těrtĭă-dĕcŭmānī, ōrŭm m żołnierze trzynastego legjonu.