kania czegoś innego lepszego na drodze pobocznej. I o stwierdzenie tego właśnie bogactwa treści katolicyzmu, chodziło nam w niniejszej pracy, którą kończymy słowami S. Brzozowskiego, przedziwnie dociekliwego krytyka struktury duszy kulturalnej. „Kościół posiada swoje krypty dla samotników, kaplice dla myślicieli, baszty dla rycerzy: to co orle i to, co podziemne w ludzkiej duszy, znajduje tu schronienie. Istnieją całe systemy głębokich filozoficznych, artystycznych koncepcyj świata, które uzasadniają posłuszeństwo kościołowi, ale jednocześnie pozostawiają myśli indywidualnej bezgraniczny niemal przestwór dla spekulatywnych dociekań, intensywnej kultury ducha[1].
Współczynnikami powstania i utrwalenia sekciarstwa może być wszystko z zakresu natury ludzkiej, gdyż sekta religijna zwykle zachacza i apeluje do całej natury. Ze względu tedy na tę różnorodność wymaga kwestja współczynników ruchu sekciarskiego osobnego opracowania w postaci studjum z zakresu psychologji socjalnej.
- ↑ S. Brzozowski, Legenda młodej Polski, Lwów, 1910, str. 65.
