Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/260

—   242   —

 Duma, jaką wzbudziła we mnie ta pochwała, sprawiła niemal takie same wrażenie, jak czosnek i cebula zacnej donny Eulalii. Gienialna jej siostra wskazała teraz na stół, stojący u wejścia, mówiąc:
 — Ja panuję także nad moim domem, chociaż nie wchodzę w bliższą styczność z materyalną stroną gospodarstwa. Tam jest atrament, pióro i księga. Wpiszcie swoje nazwisko!
 Uczyniłem to i zapytałem:
 — Czy wolno mi odrazu zapisać także moich towarzyszy?
 — Macie towarzyszy?
 — Tak.
 — Kto oni?
 Zacząłem od zabarwionych:
 — Bob, mój czarny służący.
 — Naturalnie! Człowiek, który odrazu poznał mojego węża morskiego, jeździ tylko z domownikami. Tych się jednak nie zapisuje. Kto jeszcze jest z wami?
 — Winnetou, wódz Apaczów.
 Na to pani domu zrobiła ruch, jak człowiek, zaskoczony niespodzianką.
 — Słynny Winnetou?
 — On właśnie.
 — Chciałabym go poznać. Musicie mi go przedstawić potem, a teraz go zapiszcie!
 — Dalej niejaki Sans-ear, który...
 — Zabójca Indyan?
 — Tak.
 — Zapiszcie go, zapiszcie! Wy podróżujecie w niezwykłem towarzystwie. Czy wszystkich już wymieniliście?
 — Czwarty i ostatni, to master Bernard Marshall, jubiler z Louisville w Kentucky.
 Elwira omal nie zerwała się z miejsca.
 — Co mówicie! Jubiler Marshall z Kentucky?
 — Ma on brata, imieniem Allan, który miał szczęście u was mieszkać, donno Elwiro de Gonzalez!
 — A więc dobrze się domyślałam! Zapiszcie go także