Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/234

—   216   —

Mimo to nie zginą te psy Apacze na palach. Przyrzekam ci nawet, że wcale ich nie zabijemy, jeśli zgodzisz się walczyć o nich na śmierć i życie.
 — Z kim?
 — Z jednym z moich wojowników, wyznaczonym przezemnie.
 — Jaką bronią?
 — Tylko nożem. Jeśli on ciebie przebije, to zginą także Apacze, jeśli ty jego, będą żyli.
 — I odzyskają wolność?
 — Tak.
 Przypuszczałem, że ma w tem jakąś myśl ukrytą. Uważał mnie prawdopodobnie za najniebezpieczniejszego wśród białych i chciał mnie uczynić nieszkodliwym, należało bowiem być pewnym, że wybór jego padnie na mistrza w walce na noże. Mimoto odrzekłem, nie namyślając się długo:
 — Zgadzam się. Omówimy warunki i zapalimy fajkę pokoju, oraz fajkę przysięgi, a potem walka będzie mogła się zacząć.
 — Co poczynacie, sir? — zawołał Sam Hawkens. — Ja nie pozwolę na to, żebyście popełnili to głupstwo i przystali na walkę!
 — To nie jest głupstwo, kochany Samie!
 — Głupstwo, jakie tylko być może. W słusznej i rzetelnej walce szanse muszą być równe, ale tu tak nie jest.
 — Właśnie, że tak jest!
 — Ja sądzę inaczej. Czy walczyliście już z kim nożem na życie i śmierć?
 — Nie.
 — A więc macie! Dostaniecie oczywiście na przeciwnika mistrza w tej walce. A rozważcie też różne skutki zwycięstwa! Gdy was przebiją, zginą także Apacze, a jeśli wy przebijecie Keioweha, kto wówczas da głowę? Nikt!
 — Ale Apacze zostaną przy życiu w wolności.
 — Czy wierzycie w to istotnie?