Strona:PL Karol May - Ocalone miljony.djvu/10

 — Byłby to jeden z tych świetnych porywów, które fama przypisuje tylko panu, lub Winnetou. Ale musi pan wiedzieć, że dokoła obozu rozstawiono gęste posterunki. Jakżeby się pan przedostał?
 — Najzwyklejszą drogą, mianowicie przez wodę. Nie odejdę stąd, dopóki przynajmniej nie spróbuję pomówić z lady. Co to za namioty? Letnie, czy zimowe?
 — Letnie.
 — A zatem płócienne, umocowane na kółkach, które łatwo wyciągnąć. Czy oba namioty, których szukam, są bardzo oddalone od wody?
 — Przeciwnie, stoją tuż nad rzeką.
 — Dobrze więc, idę. Wróćcie do koni i oczekujcie mnie. Oto moja broń, mój pas i drobiazgi, które nie zniosą wilgoci.
 — A może mój dobry brat nazbyt się naraża? — zapytał zatroskanym głosem Winnetou. — Lepiej będzie, jeśli Winnetou z nim pójdzie.
 — Przecież i ty nie znasz namiotu.
 Naraz zapytał Dunker:
 — Wchodzi pan do wody?
 — Naturalnie! Na jednym brzegu wznosi się skała, na drugim rośnie zagajnik. Pod ich osłoną, w ich cieniu, przejdę niepostrzeżony przez cały obóz.
 — To mi odwaga, ba, nawet zuchwałość, ale przypada mi do serca, sir! Jak pan mniema, czy mógłbym panu dopomóc?
 — Hm, nie znam pana do tego stopnia, aby sąd