Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/96

wa. Mglisty dym zatamował im oddech. Po chwili padli bez zmysłów na ziemię.
 Po jakimś czasie Cortejo odzyskał przytomność. Głowa mu ciążyła, nie mógł zebrać myśli. Zaczął dokoła szukać rękami i przekonał się ku najwyższemu przerażeniu, że jest przywiązany łańcuchem do kamiennej ściany.
 — Wielkie nieba! — zawołał straszliwym głosem.
 — Aha, jeden się obudził, — rzekł ktoś ztyłu głuchym głosem.
 — Powiedział coś — dodał jakiś głos kobiecy z przeciwległej strony.
 — Kto tam? — zapytał Gasparino.
 — Tacy sami, jak ty, nieszczęśliwi jeńcy — odparł głos męski.
 — Słyszałem rozmowę dwojga osób?
 — Rozmawiałem z córką.
 — Ktoś ty taki?
 — Człowiek nieszczęśliwy. Więcej powiedzieć nie mogę, bo cię nie znam.
 Cortejo nie oswoił się jeszcze z nową sytuacją.
 — Do kroćset! Dlaczego mnie tutaj umieszczono? — zapytał.
 — Aby was trzymać w niewoli — brzmiała odpowiedź.
 — W niewoli? Mnie? Nie uwierzę!
 — Dotknij muru i łańcuchów.
 Cortejo zadzwonił łańcuchami i dotknął mokrej ściany. Przy tej sposobności namacał pod ścianą dzban wody i kawał suchego chleba.

94