Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/22

 Po długiej chwili Sępi Dziób wrócił. Było mu bardzo śpieszno.
 — Idą — rzekł — Niosą trupa. Musimy się ukryć za grobami.
 Po wejściu Sępiego Dzioba jeden z policjantów otworzył na moment swą ślepą latarkę. Chciał schować, ale Sępi Dziób rzekł:
 — Hola! Nie tak śpieszno. Trzeba naprzód zająć się czemś innem.
 — O cóż chodzi?
 — Zdejm wieko z trumny. Zaraz się dowiesz poco, mój chłopcze!
 Podnieśli wieko. Ku najwyższemu zdumieniu policjanta, Sępi Dziób spokojnie rozłożył się na miękkich poduszkach jedwabnych.
 — Do licha! — rzekł osłupiały alguazil. — Co to ma znaczyć?
 — Zamknij wieko, mój chłopcze! — odparł Sępi Dziób, rozciągając się wygodnie.
 — Nie rozumiem...
 — Pilnuj języka, jeśli nie rozumiesz! Popatrz na mój nos i wyobraź sobie minę człowieka który spodziewa się zastać pustą trumnę, otwiera ją i — — widzi taki koszmarny obuch! Zamykaj wieko!
 Policjant wahał się. Kurt chciał również zaprotestować. Nagle na górze rozległ się jakiś szmer.
 — Do kroćset, zamykaj, bo będzie za późno! — szepnął Sępi Dziób, sztywno wyciągając ręce wzdłuż ciała.
 Nie było innego wyboru. Policjant zamknął ostrożnie wieko i ukrył się czem prędzej.

20