Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/123

 — Tylko dyskretnym.
 — Mamy się za takich. A może nie? Opowiadajże!
 — No, wiecie, że od czasu do czasu bywam u Jankowa?
 — U radcy policyjnego? Tak, opowiadają, że smalisz cholewki do jego najmłodszej córki.
 — Albo ona do mnie. Krótko i węzłowato, byłem tam dzisiaj i dowiedziałem się, że kapitan Shaw jest politycznam szalbierzem, a nawet, co więcej, starym, zbiegłym przestępcą.
 Ravenow, który zamierzał uderzyć kulę, słysząc relację Golzena, zatrzymał się i utkwił w nim zdziwione spojrzenie.
 — Żartujesz, kolego! — rzekł.
 — Żartuję? Ani mi się śni! Czy może aresztuje się bez ważkich, oczywistych dowodów człowieka, którego uważało się dotychczas za przedniego gentlemana?
 — Niech piorun trzaśnie! Aresztowano go zatem?
 — Przynajmniej chciano zaaresztować.
 — Ach, ale zaniechano?
 — Ponieważ dał drapaka.
 — Drapaka? Shaw? Który miał do nas dostęp? Czy wiesz na pewno?
 — Tak pewnie, jak to, że dusił do utraty przytomności komisarza, który przyszedł go aresztować, a następnie wyskoczył oknem z pierwszego piętra na ulicę.
 — Wszyscy djabli, to hańba! Ktoby coś podobnego pomyślał o tym człowieku tak wytwornej powierz-

117