Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/106

 — Tak. Jednak nie sądzę, aby jej rodzice byli Yankees albo Anglikami. Słyszałam nieraz, jak rozmawia ze swemi służącemi po hiszpańsku.
 — Hm! A więc z tą damą obcował pani lokator?
 — Dopiero w drugim tygodniu. Siedział wszak całemi godzinami przy oknie — widział ją, gdy wychodziła, lub wracała. Zapytał o nią, wreszcie złożył wizytę i odtąd zaczął często odwiedzać.
 — Czy adwokat Murphy wiedział coś o tem?
 — Nie wiem. Sądzę, że nie.
 — Czy wie pani coś jeszcze o wrzekomym Hunterze?
 — Nic więcej. W każdym razie nie przypominam sobie chwilowo nic ciekawego. Niech mnie pan odwiedzi, może sobie jeszcze co przypomnę.
 — Z przyjemnością przyjąłbym pani zaproszenie, ale nie chciałbym deranżować pani.
 — O, nie deranżuje mnie pan bynajmniej! Wręcz przeciwnie, jest pan miłym gościem. Cieszę się bardzo, że z grzesznika, pragnącego skłamać, zmienił się pan w człowieka uczciwego.
 — I to mam do zawdzięczenia pani — odpowiedziałem, podejmując żart. — Czy mogłaby mnie pani jeszcze poinformować o tej damie z góry?
 — Bardzo niewiele. Jest nader bogata. Moja kucharka rozmawiała parę razy z Indjankami. Dama namiętnie uprawia grę hazardową i szczęście jej stale dopisuje. Zaprasza do siebie również namiętnych graczy. To wszystko, co wiem. Ponadto przypuszczam, że jest