Strona:PL Karol May - Dżebel Magraham.djvu/17

rzyszem tych, których nazywacie swymi wrogami, to znaczy przyjacielem żołnierzy baszy.
 — Jakto? — zapytała struchlała z lęku. — Jesteś towarzyszem tych dręczycieli, którym odmówiliśmy pogłównego?
 — Tak.
 — A więc jesteś naszym wrogiem! Nie powinnam iść z tobą.
 — Chcesz zostać tutaj i zginąć?
 — Allah ’l Allah! Masz słuszność. Jeśli mnie nie zabierzesz, wraz z dzieckiem zginę niechybnie. Co mam czynić?
 — To, na coś się poprzednio zdecydowała. Powierzysz się mojej opiece.
 — Wszak nie zaprowadzisz mnie do naszego obozu?
 — Tego uczynić nie mogę. Przedewszystkiem i ty, i twój chłopczyk jesteście osłabieni, a ja nie mam ani jadła, ani wody, — jakże wytrzymacie do jutra, a tem bardziej do pojutrza? A ponadto, muszę bezwzględnie wrócić do swoich. Jeśli nie wrócę, będą bardzo zatroskani i zarządzą poszukiwania. Wskutek tego może dojść do potyczek z twoimi ziomkami, a do tego pragnąłbym nie dopuścić.
 — A więc zaprowadzisz mnie do żołnierzy, do naszych wrogów? Czy przypuszczasz, że pójdę?
 — Nietylko przypuszczam, ale jestem pewien. Wolisz więc zginąć?
 — Prawda. W mojej duszy ważą się sprzeczności. Nie wiem, co postanowić.