Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/325

tu o trzeciej po południu i przeszedłszy nieznaczną przestrzeń, dotarliśmy do domu pana Poketa. W ogrodzie nad brzegiem rzeki babawiły się dzieci. Może mylę się co do tego, ale wydawało mi się, że dzieci państwa Poketów zbyt szybko wzrastały.
 Pani Poket siedziała w krześle pod drzewem, nogi jej spoczywały na drugiem krześle; dzieci dozorowały dwie niańki.
 — Mamo — rzekł Herbert — oto pan Pip.
 Pani Poket powitała mię z wyrazem sympatycznej godności.
 — Alik, Dżem — zawołała w tej chwili jedna z nianek do dzieci — znowu bawicie się koło krzaków... wpadniecie do rzeki i potoniecie. Co na to powie ojciec?
 Niańka podniosła chustkę pani Poket i rzekła:
 — Szósty raz już ją pani upuszcza!
 Pani Poket zaśmiała się.
 — Dziękuje ci, Flopson! — Zwróciła się wnet do mnie:
 — Spodziewam się, że mama pańska zdrowa?
 To nieoczekiwane pytanie wprawiło mnie w kłopot i w najgłubszy sposób zacząłem jej tłomaczyć, że gdyby żyła, niewątpliwie byłaby zdrową, bardzo wdzięczna i przesłałaby jej swe uszanowanie... Tu na moje szczęście wmieszała się niańka i uwolniła mię od kłopotu.