Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/47

 Widocznie biegła prędko i była wzruszona, gdyż na bladej twarzyczce zakwitły rumieńce, a usta wpółotwarte chwytały przyśpieszony oddech. W prostej ciemnej sukience, której całą ozdobę stanowiła czystość, wyglądała skromnie i wdzięcznie, niby polny kwiatek, lekkomyślną ręką porzucony na bruk uliczny.
 — Pan Clennam chciał cię widzieć — zaczął stryj Fryderyk.
 — Bardzo przepraszam panią — tłumaczył się Artur — pragnąłem skończyć wczorajszą rozmowę. Czy pani idzie dziś do mojej matki?
 — Nie, panie, dziś nie idę.
 — W takim razie pozwoli pani, że ją odprowadzę tam, gdzie pani idzie. Możemy rozmawiać po drodze, nie wyzyskując dłużej gościnności stryja.
 — Jak pan sobie życzy — odparła nieśmiało, widocznie zakłopotana.
 Gdy znaleźli się na ulicy, Artur zapytał znowu:
 — Jeżeli to dla pani wszystko jedno, chodźmy przez most wiszący. Unikniemy tym sposobem turkotu i gwaru.
 — Jak pan sobie życzy — powtórzyła znowu, biernie stosując się do jego woli.
 Było błoto po nocnym deszczu i silny wiatr przeszkadzał iść swobodnie. Artur uprzejmie prosił, aby Emi przyjęła jego rękę.
 — Będzie nam łatwiej rozmawiać — zapewniał.
 — Przykro mi, że pan musiał nocować w Marshalsea — odezwała się wreszcie cicho.
 — Wszystko jedno. Było mi bardzo wygodnie.
 — O tak! — odpowiedziała z przekonaniem — w kawiarni można dostać doskonałe łóżko.
 Artur nie odpowiedział, zdając sobie sprawę, że kawiarnia w oczach Emi była wspaniałym przybytkiem wygody.
 — Wiem, że wszystko jest bardzo drogie — odezwała się po chwili — ale ojciec mówi, że w kawiarni można mieć wyborny obiad i nawet dobre wino.